“Δεν φθάνει μόνο να ρίξεις το σάκχαρο!”, από τον Ρηγόπουλο Δημήτριο, Στρατιωτικό Ιατρό, Παθολόγο και το diabeteslife.gr!

Μια ερώτηση που μου γίνεται καθημερινά είναι «πόσο πρέπει να είναι το σάκχαρο;». Η απάντηση είναι ότι πρέπει να διατηρείται σε φυσιολογικά επίπεδα, αλλά δεν φθάνει μόνο αυτό.

Η αντίφαση αυτή ξεκινά από τα δεδομένα των μελετών που έχουν γίνει μέχρις στιγμής. Η πρώτη μεγάλη μελέτη που διερεύνησε τα οφέλη της μείωσης του σακχάρου ήταν η UKPDS. Σε αυτή συμμετείχαν άτομα που πρόσφατα έμαθαν ότι είχαν Διαβήτη και ακολούθησαν θεραπεία με μετφορμίνη. Στόχος ήταν να διατηρήσουν την γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη περίπου στο 7%. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όσοι το πέτυχαν είχαν σημαντική μείωση στις επιπλοκές του Διαβήτη, όπως η αμφιβληστροειδοπάθεια, η διαβητική νευροπάθεια και η διαβητική νεφροπάθεια. Δεν υπήρξε όμως όφελος στα εμφράγματα, στα εγκεφαλικά και στον καρδιαγγειακό θάνατο.

Η μελέτη αυτή έδωσε κίνητρο σε γιατρούς και ασθενείς να μειώσουν την γλυκοζυλιωμένη κάτω από 7%, ώστε να μειώσουν τις επιπλοκές. Διατηρήθηκε όμως ο προβληματισμός για το ότι δεν μειώνονται τα καρδιαγγειακά επεισόδια και ο θάνατος. Πιθανότατα, τα οφέλη στα τελευταία να φαινόντουσαν αν επιχειρούσαμε να πάμε την γλυκοζυλιωμένη χαμηλότερα στο 6%.

Η επόμενη μεγάλη μελέτη, με την ονομασία ACORD, διερεύνησε αυτήν την περίπτωση. Σε αυτήν συμμετείχαν ασθενείς με Διαβήτη, με στόχο να μειωθεί η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη στο 6%. Η μελέτη διακόπηκε πρόωρα. Ο λόγος ήταν ότι παρατηρήθηκε αύξηση των θανάτων στα άτομα που κυνηγούσαν την αυστηρή ρύθμιση του σακχάρου. Μετά από την μελέτη αυτή οι στόχοι στη ρύθμιση του σακχάρου μετριάσθηκαν και προτάθηκε να συστήνουμε το επίπεδο του 7%, στα άτομα με Διαβήτη.

Σε αυτή τη φάση βρεθήκαμε σε ένα αδιέξοδο. Ουσιαστικά μειώνουμε το σάκχαρο μόνο για να μειώσουμε τις επιπλοκές του Διαβήτη, χωρίς να εξασφαλίζουμε μεγαλύτερη επιβίωση στους ασθενείς. Με δεδομένου ότι, όσοι έχουν Διαβήτη πεθαίνουν κυρίως από καρδιαγγειακά επεισόδια, κάτι παραπάνω έπρεπε να γίνει.

ΠΟΛΥΠΑΡΑΓΟΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Θεωρήθηκε λοιπόν ότι, ένα καρδιαγγειακό επεισόδιο μπορεί να είναι αποτέλεσμα περισσότερων παραγόντων και όχι μόνο του σακχάρου. Στη μελέτη STENO-2 διερευνήθηκε ακριβώς αυτό. Άτομα με Διαβήτη υποβλήθηκαν σε εντατική ρύθμιση του σακχάρου, αλλά και της χοληστερίνης και της πίεσης. Επίσης έγινε διακοπή του καπνίσματος σε όσους κάπνιζαν. Αποτέλεσμα ήταν να μειωθεί αρκετά η θνησιμότητα των ασθενών και δόθηκε το σύνθημα της πολυπαραγοντικής θεραπείας των ασθενών με Διαβήτη.

ΝΕΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΑ ΟΦΕΛΗ

Και ενώ νομίζαμε ότι τα γνωρίζαμε όλα, οι νέες κατηγορίες φαρμάκων μας επιφύλασσαν ευχάριστες εκπλήξεις. Οι SGLT-2 αναστολείς και οι GLP-1 αγωνιστές παρουσίασαν μελέτες, οι οποίες έδειξαν, ότι μπορούν να μειώσουν τα καρδιαγγειακά επεισόδια και τους θανάτους, σε άτομα με Διαβήτη.

Τα τελευταία νέα έφεραν στη συζήτηση μια διαφορετική οπτική στην θεραπεία του Διαβήτη. Ίσως να μην είναι τόσο σημαντικό να μειώσεις πολύ το σάκχαρο, όσο να επιλέγεις τη σωστή φαρμακευτική αγωγή, που δρα προστατευτικά για την καρδιά.

Γιατί τα νέα φάρμακα έχουν αυτά τα ευεργετικά αποτελέσματα, ανεξάρτητα από τις τιμές του σακχάρου; Η απάντηση δεν έχει δοθεί ακόμα. Υπάρχουν πολλές θεωρίες…, μάλιστα έχω αναπτύξει και εγώ μια, για τις οποίες θα ήθελα να αναφερθούμε σε ένα επόμενο άρθρο.

Το άρθρο γράφτηκε από τον

Δρ. Ρηγόπουλο Δημήτριο, Στρατιωτικό Ιατρό, Παθολόγο με μετεκπαίδευση σε περιστατικά Διαβήτη, Παχυσαρκίας και Διαβητικού Ποδιού.

email: dr.rigopo[email protected], Ιατρείο: Λ. Κηφισίας 30, Αθήνα, τηλ.: 2107700211

https://diabeteslife.gr/den-fthanei-mono-na-rixeis-to-sakcharo/?fbclid=IwAR0H_8rYv39B1_Jga0eXFZGSDF0w65ygTpksJJFzvR_P67OhWgKPsBxntTg